പൊങ്കാല

നാളെ ഒരു പൊങ്കാലക്കാലം കൂടി ആരംഭിക്കുകയാണ്. പൊങ്കാല എന്ന് വാക്കിനർത്ഥം തിളച്ചു മറിയുക എന്നാണ്. മനം ഉരുകി കരയുന്ന മങ്കമാരുടെ മനസ്സിലെ മാതൃത്വസ്നേഹം നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന നൈവേദ്യമാണ് പൊങ്കാല. കുംഭ മാസത്തിലെ കാർത്തിക നക്ഷത്രത്തിലാണ് പൊങ്കാല നടക്കുന്നത്. പൂരം നാളും പൗർണമിയും ഒത്തു വരുന്ന അന്ന് പൊങ്കാല സമർപ്പിക്കും. പുതിയ മൺകലത്തിലാണ് പൊങ്കാല ഇടേണ്ടത്. പ്രപഞ്ചത്തിൻറെ പ്രതീകമായി മൺകലത്തിനെ തങ്ങളുടെ ശരീരമായി സങ്കൽപ്പിച്ച് അതിൽ അരിയാകുന്ന മനസ്സ് തിളച്ച് അഹംബോധം നശിക്കും.

കുമ്മാട്ടി, വേല, പ്രതിഷ്ഠാ ദിനം, ഉത്സവം, ചിലപ്പോൾ നവരാത്രി, തൃക്കാർത്തിക എന്നിങ്ങനെ ഉള്ള വിശേഷ ദിനങ്ങളിൽ കാവിലെ ഭഗവതിക്ക് പൊങ്കാല ഇടാൻവേണ്ടി സ്ത്രീകൾ എത്തും.

മധുരയിൽ നിന്നും കൊടുങ്ങല്ലൂരേക്കുള്ള യാത്രാമധ്യേ ആറ്റുകാലിലെത്തിയ കണ്ണകിയെ മുല്ലവീട്ടിൽ പരമേശ്വരൻപിള്ള സ്വാമിയാണ് ആദ്യമായി ദേവിക്ക് നിവേദ്യം സമർപ്പിച്ചത്. പൂരം നക്ഷത്ര (കുംഭമാസ)ത്തിലായിരുന്നു. കാപ്പുകെട്ടിന് കാർത്തികയുമാണ് നോക്കുന്നത്. എല്ലാ കാർത്തികയ്ക്കും ലക്ഷാർച്ചന നടത്തുന്നു

മധുരാപുരി ചുട്ടെരിച്ച് കോപത്തിൽ എത്തിയ കണ്ണകിയെ ശാന്തയാക്കാൻ ജനങ്ങൾ പൊങ്കാലയിട്ടു എന്നാണ് സങ്കൽപ്പം. ഈ വിശ്വാസത്തിലാണ് എല്ലാവർഷവും പൊങ്കാലയിടുന്നത്. 

 

മഹിഷാസുര മർദ്ദനത്തിന് ശേഷം സാക്ഷാൽ ശ്രീഭദ്രകാളിയെയും ഇത്തരത്തിൽ ഏതിരേറ്റെന്നും കഥയുണ്ട്.

ആറ്റുകാൽ ക്ഷേത്രത്തവും ആയി ബന്ധപ്പെട്ട് നിരവധി ഐതീഹ്യങ്ങളാണ് പ്രചരിക്കുന്നത്. അതില്‍ ഒന്നാണ് മല്ലവീട്ടില്‍ തറവാട്ടിലെ ഒരു കാരണവര്‍ കിള്ളിയാറ്റില കുളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി വരികയും മറകരയില്‍ എത്തിക്കാമോ എന്ന് ചോദിക്കുകയും ചെയ്തു. കാരണവര്‍ കുട്ടിയെ മുതുകില്‍ കയറ്റി മറുകരയില്‍ എത്തിച്ചു. തന്റെ വീട്ടില്‍ താമസിപ്പിച്ച് ഭക്ഷണം നല്‍‍കാമെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും പെട്ടന്ന് തന്നെ ഇവരെ കാണാതാകുകയും ചെയ്യുകയായിരുന്നു. അന്ന്‌ രാത്രിയിൽ കാരണവർ കണ്ട സ്വപ്‌നത്തിൽ ദേവി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും രാവിലെ മുന്നില്‍ വന്ന ബാലിക താനാണെന്ന് പറയുകയുമായിരുന്നു. പിന്നീട് താന്‍ പറയുന്ന സ്ഥലത്ത് ഒരു ക്ഷേത്രം പണിത് അവിടെ കുടിയിരുത്തണമെന്ന് പറയുകയുമായിരുന്നു. പിറ്റേന്ന് കാവില്‍ എത്തിയ കാരണവര്‍ ശൂലം ഉപയോഗിച്ച അടയാളം ശ്രദ്ധയില്‍ പെട്ടത്. പിന്നീട് ഇവിടെ ക്ഷേത്രം നിര്‍മ്മിച്ചുവെന്നാണ് ഐതീഹ്യം.

 

ദ്രാവിഡ ഗോത്രജനതയുടെ ദൈവാരാധനയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു ആചാരമാണ് പൊങ്കാല. അവരായിരുന്നു അമ്മ ദൈവത്തെ ആരാധിച്ചിരുന്നത്. ഇന്നത് ശക്തേയ, ഹൈന്ദവ ആചാരങ്ങളുടെ ഭാഗമായി മാറിയിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് ഭഗവതി ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ഈ അനുഷ്ഠാനം കാണപ്പെടുന്നത്. ശാക്തേയ വിശ്വാസപ്രകാരം പൊങ്കാല ഒരു ആത്മസമർപ്പണമാണ്. അതിലുപരി അനേകം പുണ്യം നേടിത്തരുന്ന ഒന്നായിട്ടാണ് പൊങ്കാല കരുതിപ്പോരുന്നത്. ജഗദീശ്വരിയും ആദിപരാശക്തിയുമായ ഭഗവതിയുടെ ഇഷ്ടവഴിപാടാണ് പൊങ്കാല എന്ന്‌ വിശ്വാസം.

മണ്ണ് ശരീരത്തെയും കലം താഴികകുടത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. കലത്തിലാണ് പൊങ്കാല സമർപ്പിക്കേണ്ടത്. ശർക്കരയാകുന്ന പരമാനന്ദം കൂടി ചേരുമ്പോൾ അത് ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിൻറെ പായസമായി മാറുന്നു എന്നാണ് തത്വം. പൊങ്കാലക്ക് ആദ്യ തീ കത്തിക്കുന്നത് ക്ഷേത്രത്തിനു മുൻപിലുള്ള പണ്ഡാര (രാജാവിന്റെ പ്രതീകം) അടുപ്പിലാണ്. ഇവിടെ തീ കത്തിച്ചതിനു ശേഷം മാത്രമേ മറ്റുള്ള അടുപ്പുകളിൽ തീ കത്തിക്കാൻ പാടുള്ളൂ. സാധാരണയായി ശർക്കര പായസം, കടുംപായസം അഥവാ കഠിനപായസം, വെള്ള ചോറ്, വെള്ളപായസം, എന്നിവയും തെരളി (കുമ്പിളപ്പം), മണ്ടപ്പുട്ട് മുതലായ ഏത് ഭക്ഷ്യ വസ്തുവും ഉണ്ടാക്കി ഭക്തിയോടെ ഭഗവതിക്ക് നിവേദിക്കാം. ഞാന്‍ എന്ന അഹംഭാവം വെടിഞ്ഞ് ആത്മസമർപ്പണം നടത്തണം. മൺകലം മനുഷ്യശരീരവും പായസം മനസ്സുമാണ്. അഗ്നിയുടെ ചൂടുകൊണ്ട് അരി തിളച്ചുമറിയുന്നു. മനസ്സ് നിഷ്കളങ്കമാകുമ്പോഴാണ് പായസം ദേവിക്ക് നിവേദിക്കുന്നത്. പഞ്ചഭൂതം കൊണ്ടുള്ള ശരീരത്തിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഈശ്വരചൈതന്യത്തെ കാമ ക്രോധ ലോഭ മോഹ മദം മത്സര്യം എന്നീവ ദുഷ്ടതകളാല്‍ മറച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നു. ഇവ തിളച്ചു മറിഞ്ഞ് ആവിയാക്കി അമ്മയുടെ കാലിലർപ്പിക്കുന്ന ചടങ്ങാണ് പൊങ്കാല. ആഹാരം അവസാനിക്കാത്ത അക്ഷയപാത്രമാണ് മൺകലം. അഷ്ടദ്രവ്യങ്ങള്‍ കൊണ്ട് തയാറാക്കുന്ന അഷ്ടദ്രവ്യ പൊങ്കാല വളരെ സവിശേഷത ഉള്ളതാണ്. ആദിലക്ഷ്മി, ഗജലക്ഷ്മി, വിദ്യാലക്ഷ്മി, ധനലക്ഷ്മി, ധാന്യലക്ഷ്മി, ധൈര്യലക്ഷ്മി, സന്താനലക്ഷ്മി, വിജയലക്ഷ്മി, ഐശ്വര്യലക്ഷ്മി എന്നിങ്ങനെയുള്ള ലക്ഷ്മിയുടെ ഐശ്വര്യത്തിനാണ് അഷ്ടദ്രവ്യ പൊങ്കാലയുടെ പൊരുൾ. ദേവിപാദപത്മങ്ങളിൽ നമ്മുടെ ദുരിതങ്ങളും പുണ്യവും സമർപ്പിക്കുന്ന ചടങ്ങാണ് പൊങ്കാല. സൂര്യന്റെ നിറമുള്ള കലമാണ് പുത്തൻകലത്തിന്റേത്. കിഴക്കോട്ടു നോക്കിനിന്നുവേണം അരി കലത്തിൽ ഇടാൻ.

രാവിലെ 10.30 നാണ് പണ്ടാര അടുപ്പിലേക്ക് തീ പകരുന്നത്. പിന്നീട് ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് 2:30-ക്ക് ശേഷം നിവേദ്യം കഴിയുന്നതോടെ പൊങ്കാല ഇട്ട് ജനങ്ങൾ മടങ്ങും. അടുത്ത ദിവസം രാത്രി 12: 30 ന് നടക്കുന്ന കുരുതിയോട്കൂടി ആറ്റുകാൽ പൊങ്കാല സമാപിക്കും. പൊങ്കാല ഉത്സവം തുടങ്ങി മൂന്നാം ദിനം മുതൽ കുത്തിയോട്ട വ്രതം ആരംഭിക്കും. പൊങ്കാല ദിവസം ബാലികമാർക്കുള്ള നേർച്ചയായ താലപ്പൊലിയും നടക്കും.

പൊങ്കാല കേരളത്തിലേയും തമിഴ്നാട്ടിലേയും കൊയ്ത്തുത്സവമാണ്. അമ്മയുടെ തിരുസന്നിധിയിൽ മകൾ അമ്മയോടെന്ന പോലെ തന്റെ ദു:ഖങ്ങൾക്ക് ആശ്വാസമേകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടുകൂടി അർപ്പിക്കുന്ന പൊങ്കാല ഒരു ദിവ്യൌഷധമയാണ് കരുതിപ്പോരുന്നത്. ആചാരപരമായി അരിയും ശർക്കരനീരും നാളികേരം ചിരകിയതും അണ്ടിപരിപ്പുകളും ഉണക്ക മുന്തിരിയും ചേർത്തുണ്ടാകുന്ന വിഭവം ദൈവത്തിനു നേദിക്കലാണ്. പ്രധാനമായും സ്ത്രീ വിശ്വാസികളാണ് ഇതിൽ പങ്കെടുക്കുന്നത്.

മാതൃ ദൈവാരാധന അഥവാ ശാക്തേയ ആരാധനയുടെ ഭാഗമാണ് പൊങ്കാല. മാതൃ ദൈവവും കാർഷിക സമൃദ്ധി, ഊർവരത എന്നിവയുമായുള്ള ബന്ധത്തിന്റെ നേർക്കാഴ്ചയാണ് പൊങ്കാല. ഇക്കൊല്ലം നല്ല വിളവ് തന്നെ ഭഗവതി അടുത്ത കൊല്ലവും നല്ല വിളവ് തരണേ എന്നൊരു പ്രാർത്ഥന കൂടി ഇതിൽ കാണാവുന്നതാണ്. തമിഴ്നാട്ടിൽ തൈപ്പൊങ്കൽ ആഘോഷിക്കുന്നു. കേരളത്തിൽ ആറ്റുകാൽ പൊങ്കാല, ചക്കുളത്ത്കാവ് പൊങ്കാല എന്നിവ പ്രസിദ്ധമാണ്.

പൊങ്കാല തിളച്ചു വരുന്നതുവരെ ഒന്നുംതന്നെ കഴിക്കാൻ പാടില്ല. പണ്ടുകാലങ്ങളിൽ നേദിച്ച ശേഷമാണ് കഴിച്ചിരുന്നത്. ഇന്നത്തെ ഭക്തരുടെ ആരോഗ്യസ്ഥിതി കണക്കിലെടുത്ത് നിവേദ്യം തയാറായിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ കരിക്കോ, പാലോ, പഴമോ കഴിച്ച് ഉപവാസം അവസാനിപ്പിക്കണം. എന്നിട്ട് മറ്റു പദാർഥങ്ങളായ പ്രസാദ ഊട്ട് കഴിക്കാവുന്നതാണ്.

പൊങ്കാലയും ക്ഷേത്രദർശനവും കഴിഞ്ഞ് അന്നേദിവസം കുളിക്കരുത്. ദേവിചൈതന്യം കൂടിയിരിക്കുന്നതിനാൽ വ്രതാനുഷ്ഠാനം മതി.

ദേവിയ്ക്ക് ജാതിമതലിംഗ വ്യത്യാസമില്ല. ഭക്തിയാണ് പ്രധാനം. ആർക്കുമിവിടെ പൊങ്കാലയിടാം.

പൊങ്കാലയിട്ട പാത്രങ്ങൾ പിന്നീട്

ഭവനത്തിൽ കൊണ്ടുപോയി ശുദ്ധിയാക്കി അരിയിട്ടു വയ്ക്കാം. ദിവസവും ചോറിനുള്ള അരിക്കൊപ്പം ഇതിൽനിന്നും ഒരുപിടി അരികൂടി അതിലിടണം, അന്നത്തിന് ബുദ്ധിമുട്ട് വരരുതേയെന്നും പ്രാർഥിക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ വരുംദിവസങ്ങളിൽ ആ പാത്രത്തിൽ ചോറുവയ്ക്കുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. അടുത്ത പൊങ്കാല ദിവസം വരെയിത് ആവർത്തിക്കണം. പുതിയ പാത്രം വരുമ്പോൾ അവയിലുമിത് ആവർത്തിക്കുക.

സ്വന്തം വീടിനു മുന്നിലോ സ്ഥാപനത്തിന്റെ മുന്നിലോ അമ്മയെ സങ്കൽപിച്ചു പൊങ്കാലയിടാം. ക്ഷേത്രത്തിൽ പോയി പൊങ്കാലയിടാൻ കഴിയാത്തവർക്ക് ഗൃഹഐശ്വര്യത്തിനും വാസ്തുദുരിതത്തിനും പരിഹാരമായി ചെയ്യാം.

ലളിതാസഹസ്രനാമത്തിലെ നാല് നാമങ്ങൾ പൊങ്കാല സമയത്ത് ജപിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കണം. 428–ാമത്തെ നാമമായ (പഞ്ചകോശാന്തരസ്ഥി തായെ നമഃ) ശരീരത്തിൽ അന്നമയം, പ്രാണമയം, മനോമയം, വിജ്ഞാനമയം, ആനന്ദമയം എന്നീ 5 കോശങ്ങൾക്കുള്ളിലാണ് ദേവിയായ പരമാത്മാവ് കുടികൊള്ളുന്നത്. ശരീരമായ ശ്രീചക്രത്തിലും 5 കോശങ്ങളുണ്ട്. ഭൂമണ്ഡലത്തെ കുറിയ്ക്കുന്ന അന്നമയ കോശം, സ്തൂലാവസ്ഥയിലും, ആകാശതത്വത്തെ കുറിയ്ക്കുന്ന ആനന്ദമയ കോശം, സൂക്ഷ്മാവസ്ഥയിലും പ്രവർത്തിക്കുന്നു. അത്യന്തം ശാസ്ത്രീയമായ സിദ്ധാന്തത്തെ പൊങ്കാല സമർപ്പണമായി ദേവിക്ക് നൽകുമ്പോൾ പഞ്ചകോശങ്ങൾ പുണ്യാത്മാക്കളുടെ ശരീരത്തിൽ നിലനിർത്തുന്നു. 480–ാം നാമം, പായസാന്നപ്രിയായെ നമഃ, ദേവി ദേവന്മാർക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമായ പായസം ദേവിക്ക് നമസ്ക്കാരമെന്നർത്ഥം. 501–ാം നാമം ഇവ കൂടാതെ സര്‍വ്വമംഗളമംഗല്ല്യേ എന്നതും, ദേവി പ്രസീദേ ദേവി പ്രസീദേ എന്നു ചൊല്ലിയും സമർപ്പിക്കുക.

അന്താരാഷ്ട്ര വനിതാ ദിനം

1857 മാർച്ച്, 8 ന്, ന്യൂയോർക്കിലെ വനിതകൾ നടത്തിയ സമരവും പ്രക്ഷോഭവുമാണ് വനിതാദിനത്തിന് തുടക്കമായത് . തുണിമില്ലുകളിൽ ജോലിചെയ്തിരുന്ന ആയിരക്കണക്കിന് സ്ത്രീകൾ സംഘടിച്ച്, കുറഞ്ഞ ശമ്പളത്തിനെതിരായും ദീർഘസമയത്തെ ജോലി ഒഴിവാക്കുവാനും മുതലാളിത്തത്തിനുമെതിരെ വോട്ടുചെയ്യാനുമുളള അവകാശത്തിനുവേണ്ടിയും ആദ്യമായി സ്വരമുയർത്തിയപ്പോൾ അത് ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാവുകയായിരുന്നു. ഈ സമരാഗ്‌നി ലോകമാകെ പടരാൻ പിന്നീട് താമസമുണ്ടായില്ല. വരും വർഷങ്ങളിൽ ലോകത്തിന്റെ പല കാരണങ്ങൾ ഭാഗങ്ങളിലും സ്ത്രീകൾ അവരുടെ അവകാശങ്ങൾക്കായി ശബ്ദമുയർത്തുവാൻ ഇത് നിമിത്തമായി. അമേരിക്കയിൽ അമേരിക്കൻ സോഷ്യലിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ ആഹ്വാനപ്രകാരം 1909 ഫെബ്രുവരി 28 നാണ് ആദ്യവനിതാദിനാചരണം നടന്നത്.

അതിനെ തുടർന്ന് 1910 ൽ, കോപ്പൻഹേഗനിൽ നടന്ന രണ്ടാം സോഷ്യലിസ്റ്റ് ഇന്റർനാഷണലിന്റെ സമ്മേളനത്തിൽ വനിതാദിനം സാർവ്വദേശീയമായി ആചരിക്കണമെന്ന ആവശ്യമുയർന്നു.

അന്താരാഷ്ട്ര വനിതാ ദിനം സ്ത്രീകളുടെ വിജയങ്ങളെയും അവകാശങ്ങളിലെത്താനായുള്ള തുടർച്ചയായ പോരാട്ടത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ബോധവൽക്കരണ ദിനമാണ്. 

ശമ്പള വ്യത്യാസം, ലൈംഗിക പീഡനങ്ങൾ, വിദ്യാഭ്യാസം, ആരോഗ്യ പരിപാലനം എന്നിവയിലുണ്ടായിരിക്കുന്ന തുലാസസമ്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് ആഗോള ശ്രദ്ധ ആകർഷിക്കുന്നു.

രാഷ്ട്രീയ, സാമ്പത്തിക, സാമൂഹിക മേഖലകളിൽ സമാനാവകാശങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെടുന്നു.

ലിംഗസമത്വത്തിന് പിന്തുണയുള്ള നിയമങ്ങളും നടപടികളും സ്വീകരിക്കാൻ സ്വകാര്യ വ്യക്തികളെയും സംഘടനകളെയും പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.

സ്ത്രീകളുടെ സംഭാവനകൾ അംഗീകരിക്കുകയും, തലമുറകളെ പ്രചോദിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ലിംഗവിവേചനത്തിനെതിരെയും അനീതിക്കെതിരെയും ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ആളുകളെ ഒന്നിപ്പിക്കുന്നു.

നേതൃത്വം, വിദ്യാഭ്യാസം, സാമ്പത്തിക സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നിവ കൈവരിക്കാൻ സ്ത്രീകളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു.

ആകെക്കൂടി, സമൂഹത്തിന് ലിംഗസമത്വം കൊണ്ടുവരുന്ന ഗുണങ്ങൾ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നതുമാണ് ഇതിന്റെ പ്രാധാന്യം.

അന്താരാഷ്ട്ര വനിതാ ദിനം ആരംഭിച്ച കാലം മുതൽ സ്ത്രീകളുടെ അവകാശങ്ങളിലും അവസരങ്ങളിലും മികച്ച പുരോഗതി സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. സംഭവിച്ച ചില പ്രധാന മാറ്റങ്ങൾ താഴെക്കൊടുത്തിരിക്കുന്നു:

1. വോട്ടവകാശം

20-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യഭാഗത്ത് സ്ത്രീകൾക്ക് വോട്ടവകാശം പല രാജ്യങ്ങളിലും ലഭ്യമല്ലായിരുന്നു. ഇന്ന് ഭൂരിഭാഗം രാജ്യങ്ങളും സ്ത്രീകൾക്ക് വോട്ടവകാശം ഉറപ്പ് നൽകുന്നു.

2. വിദ്യാഭ്യാസം

മുമ്പ് പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും പ്രായോഗിക പഠനത്തിനും വലിയ തടസ്സങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ന് സ്ത്രീകൾ എല്ലാ വിദ്യാഭ്യാസ തലങ്ങളിലും സജീവമായി പങ്കെടുക്കുന്നു.

3. തൊഴിൽ അവസരങ്ങൾ

അടുത്തകാലം വരെ ഭൂരിഭാഗം സ്ത്രീകളും ഗൃഹാതുര സ്ഥാനങ്ങളിൽ മാത്രമായിരുന്നു. ഇന്ന് ബിസിനസ്, സയൻസ്, ടെക്നോളജി, രാജ്യം തുടങ്ങി എല്ലാ മേഖലകളിലും സ്ത്രീകൾ മുന്നേറുകയാണ്.

4. ശമ്പള സമത്വം

മുമ്പ് സ്ത്രീകൾക്ക് പുരുഷന്മാരേക്കാൾ കുറവ് ശമ്പളമായിരുന്നു. ഇക്വൽ പേ ഫോർ ഇക്വൽ വർക്കിന് വേണ്ടി ശക്തമായ നിയമങ്ങളും പ്രചാരവും നിലവിലുണ്ട്.

5. പീഡന പ്രതിരോധം

#MeToo പോലുള്ള പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ സ്ത്രീകൾക്ക് അവരവരുടെ അവകാശങ്ങൾക്കായി പോരാടാൻ പ്രചോദനം നൽകി. ലിംഗാതീത പീഡനങ്ങൾക്കും ശക്തമായ നിയമങ്ങൾ നിലവിലുണ്ട്.

6. രാഷ്ട്രനിയമലങ്ങളിലെ പങ്കാളിത്തം:

മുമ്പ് സ്ത്രീകൾക്ക് രാഷ്ട്രീയ രംഗത്ത് ചെറിയ പങ്കാളിത്തം മാത്രമായിരുന്നു. ഇന്ന് പ്രധാനമന്ത്രി, രാഷ്ട്രപതി പോലുള്ള സ്ഥാനങ്ങളിൽ സ്ത്രീകൾ എത്തുന്ന സ്ഥിതിയുണ്ട്.

7. ആരോഗ്യ പരിപാലനം:

ഗർഭസംഗതി അവകാശം, സുരക്ഷിത ഗർഭച്ഛിദ്രം, മെൻസ്ട്രുവൽ ഹെൽത്ത് തുടങ്ങിയവയിൽ പ്രഗതിഭടമായ നടപടികൾ ഉണ്ടായി.

8. മാധ്യമങ്ങളിലെ പ്രതിനിധാനം:

മുമ്പ് സ്ത്രീകൾ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ പ്രതീകമായി മാത്രമായിരുന്നു ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. ഇന്ന് ശക്തമായ സ്ത്രീ കഥാപാത്രങ്ങൾ ഉയർന്നുവരുന്നു.

9. ലിംഗ സങ്കല്പവും ഉൾക്കാഴ്ചയും:

ട്രാൻസ്‌ജെൻഡർ, നോൺ-ബൈനറി വർഗങ്ങൾക്കായുള്ള അവകാശങ്ങൾക്കായി പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ ശക്തിപ്പെടുന്നു.

10. ആഗോള പ്രസ്ഥാനങ്ങളും ഐക്യദാർഢ്യവും:

യുഎൻ വിമൻ, ഹീ ഫോർ ഷീ പോലുള്ള പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ ലിംഗസമത്വം പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാൻ ശക്തമായ ശ്രമങ്ങൾ നടത്തുന്നു.

ഇപ്പോഴും സ്ത്രീകൾ നേരിടുന്ന വെല്ലുവിളികൾ - ലിംഗവിവേചനം, ശമ്പള വ്യത്യാസം, പ്രാതിനിധ്യ കുറവ്, സംസ്കാരപരമായ കാഴ്ചപ്പാട് എന്നീ പ്രശ്നങ്ങൾ ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു. ലിംഗസമത്വം ലക്ഷ്യമാക്കുന്ന വികസന ലക്ഷ്യങ്ങൾ കൈവരിക്കാൻ നിയമപരമായ മാറ്റങ്ങൾ മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തിന്റെ സമീപനത്തിൽ വ്യത്യാസവും അനിവാര്യമാണ്.

അന്താരാഷ്ട്ര വനിതാ ദിനം നേടിവെച്ച നേട്ടങ്ങളെ ആഘോഷിക്കുന്നതിനൊപ്പം സ്ത്രീകൾക്ക് സാമാനത്വം ഉറപ്പാക്കുന്ന നടപടികൾക്കായി സമൂഹത്തെ പ്രചോദിപ്പിക്കുന്നതും ഈ ദിനത്തിന്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യങ്ങളിലൊന്നാണ്.

Happy Women's Day 

സബ്‌റ്റിൽ അഥവാ സൂക്ഷ്മ ശരീരം

മനുഷ്യന്റെ ശരീരത്തെ കുറിച്ചുള്ള ആഴത്തിലുള്ള ധാരണകൾ വെറും ഭൗതികശരീരത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങുന്നില്ല. പ്രാചീന ഭാരതീയ ജ്ഞാനപാരമ്പര്യം മൂന്നു തരത്തിൽ ശരീരങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നു: ഭൗതികശരീരം (സ്ഥൂല ശരീരം/സമ്മിശ്ര ദേഹം) സൂക്ഷ്മശരീരം/ലിംഗ ദേഹം, കാരണശരീരം.

സ്ഥൂല ശരീരം- 

വേദാന്ത പ്രകാരം മനുഷ്യ ശരീരം മൂന്ന് നിലകളിൽ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു: സ്ഥൂല ശരീരം (സമ്മിശ്ര ദേഹം), സൂക്ഷ്മ ശരീരം (ലിംഗ ദേഹം), കാരണ ശരീരം.

1. സ്ഥൂല ശരീരം (സമ്മിശ്ര ദേഹം)

ഘടകങ്ങൾ: അഞ്ച് മഹാഭൂതങ്ങൾ — ഭൂമി, ജലം, അഗ്‌നി, വായു, ആകാശം.

ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ:

ജ്ഞാനേന്ദ്രിയങ്ങൾ:

1. കണ്ണുകൾ (ചക്ഷുസ്) — ദർശനം.

2. നാവ് (ജിഹ്വാ) — രസം.

3. മൂക്ക് (നാസികാ) — ഗന്ധം.

4. ചെവി (ശോത്രം) — ശ്രവണം.

5. ത്വക് — സ്പർശം.

കർമ്മേന്ദ്രിയങ്ങൾ:

1. കൈകൾ — പകർച്ച.

2. പാദങ്ങൾ — സഞ്ചാരം.

3. വാക്ക് — സംസാരം.

4. പായു — മലബന്ധം.

5. ഉപസ്ഥം — സൃഷ്ടി.

2. സൂക്ഷ്മ ശരീരം (ലിംഗ ദേഹം)

ഘടകങ്ങൾ: പഞ്ചതന്മാത്രകൾ, പ്രാണ, മനസ്, ബുദ്ധി, ചിത്തം, അഹങ്കാരം.

പ്രധാന ഭാഗങ്ങൾ:

മനസ്സ്: വിശ്വാസം, സംശയം, ആഗ്രഹങ്ങൾ.

ബുദ്ധി: വിവേകവും തീരുമാനം എടുക്കുന്നതും.

അഹങ്കാരം: ‘ഞാൻ’ ഭാവം.

പ്രാണ: ജീവശക്തി — പ്രാണ, അപാന, വ്യാന, ഉദാന, സമാന എന്നീ അഞ്ചു രൂപത്തിൽ.

3. കാരണ ശരീരം

ഘടകം: അവിദ്യ (അജ്ഞാനം) — കാരണ രൂപത്തിലുള്ള ആത്മാവിന്റെ ആവരണം.

സ്വഭാവം: അനന്തസംസാരത്തെ തുടരാൻ കാരണമായതു, പൂർവ്വകർമങ്ങളുടെ സഞ്ചയം.

ശരീരത്തിന്റെ നിർമ്മാണം പ്രകൃതിയാൽ സംഭവിക്കുന്നു, അതിൽ മൂലപ്രകൃതി (സത്വ രജസ് തമോ ഗുണങ്ങളുടെ സാമ്യാവസ്ഥ) യിൽ നിന്നും ആദ്യമേ ബുദ്ധിതത്വം പ്രകടമാക്കുന്നു. ബുദ്ധിയിൽ നിന്നും അഹങ്കാരം (അസ്തിത്വ ബോധം) അഹങ്കാരത്തിൽ നിന്നും അഞ്ചു ജ്ഞാനേന്ദ്രിയങ്ങളും ( ചക്ഷുസ്/കണ്ണുകൾ, ജിഹ്വാ/നാവ്, നാസികാ/മൂക്ക്, ശോത്രം/ചെവി, ത്വക്) മനസ്സും അഞ്ചു കർമ്മേന്ദ്രിയങ്ങളും ( കൈകൾ, പാദങ്ങൾ, വാക്ക്, പായു, ഉപസ്ഥം) ഉണ്ടാകുന്നു . ശരീരത്തിന്റെ നിർമ്മാണം സൂക്ഷ്മ ശരീരം സ്ഥൂല ശരീരം എന്നീ രണ്ടു ഭാഗങ്ങൾ ബന്ധിച്ച നിലയിലാണ്.

ബുദ്ധി, അഹങ്കാരം, മനസ്സ്, ജ്ഞാനേന്ദ്രിയങ്ങൾ എന്നിവയടങ്ങിയതാണ് സൂക്ഷ്മ ശരീരം. സൃഷ്ടിയുടെ ആരംഭത്തിൽ തന്നെ സൂക്ഷ്മ ശരീരം ആത്മാവിനോടൊപ്പം യാത്രയാരംഭിക്കുന്നു. സൃഷ്ടി കാലാവസാനം വരെ അഥവാ സൃഷ്ടികാലം മുഴുവൻ (432 കോടി വർഷം) ജീവാത്മാവ് സൂക്ഷ്മ ശരീരത്തോടൊപ്പം സഞ്ചരിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഏതെങ്കിലും ജന്മത്തിൽ ജീവാത്മാവിന് മുക്തി ലഭിച്ചാൽ സൂക്ഷ്മ ശരീരം പ്രകൃതിയിൽ ലയിക്കുന്നു.

അഞ്ച് കർമ്മേന്ദ്രിയങ്ങൾ അടങ്ങിയ പഞ്ചഭൗതികമായ ഭാഗത്തെ സ്ഥൂല ശരീരം എന്നു പറയുന്നു.

സൂക്ഷ്മശരീരം മനുഷ്യന്റെ ആന്തരിക പ്രപഞ്ചമായ മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹങ്കാരം, പ്രാണാ ശക്തി എന്നിവയെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഭൗതികശരീരം നശിച്ചാലും സൂക്ഷ്മശരീരം നിലനിൽക്കും, കാരണം ഇത് ആത്മാവിന്റെ വാസസ്ഥലമാണ്. മനസ്സിന്റെ ആകാംക്ഷകളും, ബുദ്ധിയുടെ വിവേകവും, അഹങ്കാരത്തിന്റെ തിരിച്ചറിവുകളും, പ്രാണയുടെ ജീവനാദികളുമൊക്കെ സൂക്ഷ്മശരീരത്തിലൂടെ പ്രവഹിക്കുന്നു.

സൂക്ഷ്മശരീരം ചക്രങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഏഴു പ്രധാന ഊർജകേന്ദ്രങ്ങളാൽ സമ്പന്നമാണ് — മൂലാധാര, സ്വാധിഷ്ഠാന, മണിപൂർ, അനാഹത, വിശുദ്ധി, ആജ്ഞാ, സഹസ്രാര. ഈ ചക്രങ്ങൾ ഇഡ, പിംഗല, സുഷുമ്ന എന്നീ പ്രധാന നാഡികൾ വഴി പ്രാണശക്തി പ്രചരിപ്പിക്കുന്നു.

കുണ്ഡലിനി ശക്തി — മൂലാധാര ചക്രത്തിൽ നിദ്രാവസ്ഥയിൽ കിടക്കുന്ന ഈ ശക്തിയുടെ ഉണർവ് സൂക്ഷ്മശരീരം പരമോന്നത ബോധസാന്നിധ്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. ചക്രധ്യാനം, പ്രാണായാമം, ധ്യാനം എന്നിവയിലൂടെ കുണ്ഡലിനി ശക്തിയെ ഉണർത്താനാകും.

മരണം, പുനർജന്മം, സൂക്ഷ്മശരീരം -

മരണം വെറും ഭൗതികശരീരത്തിന്റെ നാശം മാത്രമാണെന്നു വിശ്വാസം പ്രാചീന ഇന്ത്യയുടെ അടിസ്ഥാന തത്വമാണ്. സൂക്ഷ്മശരീരം ഭൗതികശരീരം ത്യജിച്ച ശേഷം പരിണാമകരമായി പുനർജന്മം പ്രാപിക്കുന്നു. കര്മ്മഫലങ്ങൾ, വാസനകൾ, സാംസ്കാരങ്ങൾ എന്നിവ സൂക്ഷ്മശരീരത്തിൽ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. ഭഗവത് ഗീത ഇതിനെ "വസ്ത്രം മാറ്റുന്ന പോലെ ആത്മാവും ശരീരം മാറ്റുന്നു" എന്നദിവസ്തിരിക്കുന്നു.

സൂക്ഷ്മശരീരം ശുദ്ധീകരിക്കാൻ മാർഗങ്ങൾ

1. പ്രാണായാമം: പ്രാണശക്തിയെ മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും നാഡികൾ ശുദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

2. ധ്യാനം: മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കുകയും ചക്രങ്ങൾ സജ്ജീവമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

3. മന്ത്രജപം: ആത്മശുദ്ധി വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും പ്രാണത്തെ മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.

4. സേവയും സത്യവും: പരമാർഥ ബോധത്തെ ഉണർത്തും.

സൂക്ഷ്മശരീരത്തിൻറെ പ്രാധാന്യം -

സൂക്ഷ്മശരീരം ഭയങ്ങളെയും മോഹങ്ങളെയും കടന്നുപോകാൻ സഹായിക്കുന്നു. ആന്തരിക ബോധത്തിന്റെ ആഴം മനസ്സ് ശാന്തമാക്കുകയും സത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യും. സൂക്ഷ്മശരീരത്തെ സംബന്ധിച്ചുള്ള ധാരണയില്ലാത്തവർ ഭൗതിക ലോകത്തിന്റെ പാശങ്ങളിലകപ്പെട്ടു ഭയപ്പെടുകയും ദുരിതപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.

സൂക്ഷ്മശരീരം ഭൗതികശരീരത്തേക്കാൾ അർത്ഥവത്താണ്, കാരണം അത് ആത്മാവിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമാണ്. ഭൗതിക ലാഭനഷ്ടങ്ങൾക്ക് അപ്പുറം സത്യസന്ധമായ ജീവിക്കാൻ ഈ ജ്ഞാനം ഒരു ദീപസ്തംഭംപോലെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു.

സൂക്ഷ്മശരീരത്തിന്റെ ആത്മവിദ്യയെക്കുറിച്ചുള്ള ഈ ഗഹനമായ പാഠം മനസ്സിലാക്കുമ്പോൾ, വ്യക്തി ഭൗതികലോകത്തിന്റെ പരിധികൾക്കപ്പുറം ആന്തരിക ശാന്തിയും സത്യവും കണ്ടെത്താൻ തുടങ്ങിയേക്കാം. സത്യത്തിൽ നിലകൊള്ളുമ്പോൾ, ഭയങ്ങൾക്ക്, ആശങ്കകൾക്ക് സ്ഥാനം ഇല്ല. ആത്മജ്ഞാനം പ്രാപിച്ചാൽ തന്നെ, സൂക്ഷ്മശരീരത്തിന്റെ രഹസ്യങ്ങളെയും അതിലെ പരമസത്യത്തെയും അനുഭവിക്കാനാകുമെന്നതിൽ സംശയമില്ല.

ഈ മൂന്നു ശരീരങ്ങളും സഹജമായുള്ളതുകൊണ്ട് തന്നെ, ആത്മജ്ഞാനം നേടിയാൽ മാത്രമേ മോക്ഷം സാദ്ധ്യമാകൂ. മംഗലചരണങ്ങളിലൂടെ ആധ്യാത്മിക യാത്ര തുടരുമ്പോൾ ഈ ശരീര തത്ത്വങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കുന്നത് സഹായകരമാണ്.

palliative care in India

HISTORY OF PALLIATIVE CARE IN INDIA

The concept of palliative care is relatively new to India, having been introduced only in the mid-1980s. Since then, hospice and palliative care services have developed through the efforts of committed individuals, including Indian health professionals as well as volunteers, in collaboration with international organizations and individuals from other countries. In 1975, the Government of India initiated a National Cancer Control Program. By 1984, this plan was modified to make pain relief one of the basic services to be delivered at the primary health care level. Unfortunately, this policy was not translated into extensive service provision. The hospice and palliative care movement in India started tentatively in the mid-1980s and has slowly increased over the last two decades.

In India, the earliest facilities to deliver palliative care within cancer centers were established in some places like Ahmedabad, Bangalore, Mumbai, Trivandrum, and Delhi in the late 1980s and the early 1990s. Palliative Care was initiated in Gujarat in 1980s with the opening of a pain clinic and palliative care service under the department of Anesthesiology at Gujarat Cancer and Research Institute (GCandRI) a Regional Cancer Centre in Western India. One of the important steps in the history of palliative care development in India was also began from here; forming of Indian Association of Palliative Care (IAPC). In 1986, Professor D’Souza opened the first hospice, Shanti Avedna Ashram, in Mumbai, Maharashtra, Central India. At a similar time, pain clinics were established at the Regional Cancer Centre, Trivandrum, Kerala, with the assistance of a WHO subsidy, and at Kidwai Memorial Institute of Oncology, Bangalore, Karnataka. From the 1990s onwards, there was a significant increase in the momentum of development of hospice and palliative care provision. This was demonstrated through both an expansion in the number of services as well as other key events and initiatives. CanSupport was founded in 1997 in Delhi which provided the first free palliative care home care support service in North India. In Pune, Maharashtra, central India, the Cipla Cancer Palliative Care Centre was established.

The IAPC was registered as Public Trust and Society in March 1994 in Ahmedabad. IAPC held its first international conference at Varanasi in January 1994 (with the assistance of WHO and Government of India) and adopted a constitution. The following year, the IAPC set up a Palliative Care Drugs Committee and Educational Task Force and held its Second International Conference in Ahmedabad, where 180 delegates attended.

Morphine availability was a considerable problem to the provision of hospice and palliative care. The Narcotic Substances and Psychotropic Substances (NDPS) act of India brought out in 1985 made procurement of morphine so difficult and had a negative impact such that use of morphine in the country dropped steeply in succeeding years. The WHO Collaborating Center at Madison-Wisconsin has been working with Indian palliative care activists to improve access to opioids. The Government of India in 1998 gave instructions to all state governments to amend their narcotic regulations, simplifying them. But response from the state government was so poor such that workshops were done in many states in order to improve the situation.

McDermott et al. identified 138 organizations currently providing hospice and palliative care services in 16 states or union territories. These services are usually concentrated in large cities and regional cancer centers, with the exception of Kerala, where services are more widespread.

The Kerala network has more than 60 units covering a population of greater than 12 million and is one of the largest networks in the world. In April 2008, Kerala became the first state in India to announce a palliative care policy. The Calicut model has also become a WHO demonstration project as an example of high quality.

CanSupport has 11 home care teams, each consisting of doctors, nurses, and counselors trained in palliative care, to cover the different parts of Delhi and National Capital Regions. They visit the homes of approximately 80-85 patients with advanced cancer every week. In addition to home care program, it also has day care service for people with cancer. CanSupport is a different form of home-based service to the Kerala-based model. Harmala Gupta, the founder of CanSupport, has raised criticisms regarding the suitability of community-based palliative care delivery. She questions whether quality palliative care can be provided by volunteer-led teams, and has generated a debate, within India and internationally, regarding community participation in palliative care. The Guwahati Pain and Palliative Care Society (GPPCS) in Assam, North East India, is a good example of the ways in which palliative care services have developed in different states and provinces. A registered NGO, it was the first service in North East India providing palliative care to people with advanced cancer. The GPPCS is now run by 3 doctors, 2 nurses, voluntary nurses, 30 volunteers, and an office assistant. GPPCS now has established link centers in three towns in Assam (Rangia, Digboi, and Hojai). Karunashraya Bangalore Hospice Trust is a 55-bedded hospice with a homecare service and hospital facilities nearby. Bangalore Hospice Trust's unique strength lies in the fact that it provides an entire circle of care to the patient. The Chandigarh Palliative Care service was started with the aim of integrating palliative care into comprehensive cancer care and providing continuity in care to the cancer patients. It is a joint project of Department of Radiotherapy, Postgraduate Institute of Medical Education and Research and Chandigarh branch of Indian Red Cross Society (NGO). The palliative care team shares the same outpatient department and patients are familiar with the team even when they are on anti-cancer treatment. It also provides home care service not only in Chandigarh but also in neighboring towns of Mohali and Panchkula. Similarly, Kidwai Memorial Institute of Oncology has been providing palliative care services for more than a decade. The majority of the doctors, nurses, and paramedical professionals working in these centers have rendered exemplary services to deliver palliative care to cancer and other terminally ill patients, raise awareness about palliative care practice and educate others. At present, the IAPC is in its 18th year, and there are more than 150 centers actively engaged in palliative care delivery.

Cancer and other Non Communicable Diseases have emerged as major public health problems in India. The National Cancer Control Program of the Government of India is a laudable initiative and constitutes one of the very few such models in the world. Cancer control needs a multidisciplinary approach and palliative care is an important component of this approach. Despite its limited coverage, palliative care has been present in India for about 20 years. The past two decades have seen palpable changes in the mindset of healthcare providers and policy makers with respect to the urgency of providing palliative care. Every hour more than 60 patients die in India from cancer and in pain. Moreover, with a population of over a billion, spread over a vast geo-political mosaic, the reach of palliative care may appear insurmountable. It is estimated that in India the total number who need palliative care is likely to be 6 million people a year. These figures are likely to grow because of the increasing life span and a shift from acute to chronic illnesses. It is estimated that 60% of the people dying annually will suffer from prolonged advanced illnesses. This means there will be a sizeable population of the aged who will have several spells of hospitalization interspersed with long periods of being confined to their beds at home. In addition to the challenges posed by illnesses, many of the patients in India are extremely poor and do not have access to clean water, food, or even shelter. When chronic or life-threatening illnesses strike, it is a crippling blow for them and their families. There is therefore a crucial need for a system of care at home that can best be built by a community-based palliative care movement.

WHO and other international organizations lay emphasis on providing physical, psychosocial, and spiritual needs and to help patients achieve quality of life with supportive families. It was to address such needs and so provide holistic care that the concept of friendly neighbours who have been trained in palliative care took shape and so the Neighbourhood Network of Palliative Care (NNPC) was formed in 2001. This is a joint venture with four NGOs and eight palliative care centers which attempts to develop a sustainable “community led” service capable of offering comprehensive Long Term Care (LTC) and Palliative Care (PC) to those in need. NNPC proved the theory that community ownership can work wonders even in financially poor communities. Indian palliative care development at its most successful has innovated and produced services like NNPC which provides an exemplar model of community-based palliative care for low-resource countries worldwide. The NNPC is designated a WHO Demonstration Project for providing cost-effective community-based home care for late stage cancer patients.

Home-based palliative care services are becoming increasingly popular with care being taken to the doorstep of the patient. Ideally, this is where people are most comfortable at the end of their lives, surrounded by their loved ones. It is also well suited to conditions in India where a family member is usually available and willing to nurse the sick person. The aim of home-based care is ultimately to “promote, restore, and maintain a person's maximum level of comfort, function, and health, including care toward a dignified death.” Home-based care models are also generally person-centered andrather than services that provide occasional home visits.

Palliative care in India is still at an early stage of development and faces numerous problems. The WHO step ladder pattern has been a landmark, a watershed, a milestone in the pain management timeline. The availability, accessibility, and effectiveness of modern methods of pain control make it a moral mandate for every physician to be knowledgeable in the use of analgesics. It is estimated that less than 3% of India's cancer patients have access to adequate pain relief. Inadequate attention to pain relief is tantamount to moral and legal malpractice and is a violation of the principle of beneficence. The medicinal use of opioids such as morphine is highly regulated by the Indian Narcotic Drugs and Psychotropic Substances Act (NDPS), and to dispense morphine to patients the hospitals must be registered with the government and adhere to a set procedure. Procurement of oral morphine for treatment of pain in terminal cancer patients is another problem because of cumbersome legislation. These rules vary from state to state and involve separate licensing agencies, each with numerous levels of review and approval in the bureaucracy. Despite some success at increasing availability, progress is slow and opioid accessibility continues to remain a constant problem for the providers of palliative care in India.

Palliative care is an important and essential part of cancer care therapy and twelfth 5-year plan makes a special provision for it. At least 10% of the budget needs to be earmarked for these services at level of cancer care services. For palliative care there will be dedicated 4 beds at the district hospital. Doctors, nurses, and health workers will be trained in basic palliative care. One of the doctors in the District hospital needs to have a 2 weeks training in palliative care.

EDUCATION, TRAINING, AND RESEARCH

Approaches to improve the application of palliative care include education, training, and research endeavors. Educational efforts in palliative and end-of-life care have targeted nurses, physicians, and other disciplines associated with clinical care. WHO recommended three foundation measures for developing Palliative care—Governmental policy, Education, and Drug availability. They are important for establishing a sustainable Palliative care, and achieving meaningful coverage. The introduction of Palliative care into the curricula of the under graduate education of all doctors and nurses is recommended as an efficient way to broaden the base of Palliative care coverage at the national level. A milestone has been achieved in Palliative care as MCI has recognized MD in Palliative Medicine from this year and this will help it to develop as a specialty in our country. IAPC has worked for this since many years.

A number of trends in health care today decrease the chances of cancer patients having access to palliative care. Reasons for the late transfer to palliative care and hospice include difficulty in switching to a non-treatment mode, inability to have conversation about death with the patient and family, and reluctance of the patient and family to give up the search for a cure. A change in health care to include palliative care early in the course of cancer can begin to familiarize the family with palliative care services, start the communication about death earlier in the course of cancer treatment, and provide an opportunity for a discussion of goals of care among the physician, patient, and family.

Research in Palliative care is very essential to deliver high-quality palliative care. Finding and using the best available evidence should be part of our professional lives. Evidence-based palliative care is need of the hour. We need to do high quality trials in palliative care. Many developments like Megestrol for cancer cachexia, Biphosphonates for pain in bone metastasis, Opioids for the palliation of breathlessness in terminal illness have come from the research in palliative care. There is good scope for developing a research culture in the Indian palliative care scenario. Sustainable and quality research in India will be possible by establishing a network of individuals—doctors, nurses, paramedics, other professionals, institutions, and organizations, including commercial establishments who have a stake in the palliative care practice. The issues that can improve the palliative care delivery and the areas where evidence of practice is still weak can be identified by forming network and collaborative groups for the application of study and research methods in India.

CHALLENGES TO IMPLEMENTATION OF PALLIATIVE CARE

A number of trends in health care today decrease the chances of cancer patients having access to palliative care. These range from the limited availability of palliative care services to the philosophy of patient care that dominates our health care system. Most patient care is disease-oriented. Palliative care can assist in changing from a disease-focused approach to a patient-centered philosophy, where the needs of the patient and the patient/family goals are essential to planning care. Patient-centered care broadens the focus and requires clear coordination across specialties and disciplines and access to palliative care physicians and nurses. The goal of palliative care should continue to focus on the relief of suffering and the improvement of the quality of life for patients with advanced illnesses.

Another aspect of care that is clearly lacking in current health care systems is the communication about patient goals and preferences for care. When patients are asked what kind of care they want when serious and life-threatening disease occurs, their preferences include 

മനുഷ്യരുടെ ക്രൂരത കൂടുന്നത്തിൽ ആഹാര രീതി കാരണമാണ്

മനുഷ്യരുടെ ക്രൂരത കൂടുന്നതഉൾ പല കാരണങ്ങൾ ഉണ്ട് ചേച്ചി അമ്മേ.. മലയാളികളുടെ ആഹാര രീതി തൊട്ട് എല്ലാം മാറിയിരിക്കുന്നു. ആൾക്കാർ നോൺ വെജ് മാത്രം മൂന്ന് നേരവും കഴിക്കുന്നത് ശരീരത്തിലും ചിന്തിക്കുന്ന രീതിയിലും ഒക്കെ ബാധിക്കുന്നു.

അതിൽ ഒരു സാങ്കേതികവും ആധ്യാത്മികവും ഉണ്ട്. ശാസ്ത്രീയമായി നോക്കിയാൽ, മാംസം കഴിക്കുന്നത് പ്രോട്ടീനുകൾ, അമിനോ ആസിഡുകൾ തുടങ്ങിയവ നൽകുമെങ്കിലും അതിലെ തമോഗുണവും രാജോഗുണവും കൂടി മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും പ്രഭാവം ചെലുത്തും. മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന പേടി, വേദന തുടങ്ങിയ മനോവൈദ്യുത സ്രാവങ്ങൾ (hormones like cortisol) മാംസത്തിൽ അടങ്ങിയിരിക്കും. അത് തീര്ന്നില്ലാതെ കഴിക്കുമ്പോൾ, ആ നിഗൂഢ ശക്തികൾ ഒരല്ലാതെയെങ്കിലും ശരീരത്തിലും മനസ്സിലും എത്രയോ അളവിൽ എത്തും.

ആധ്യാത്മികമായി, എല്ലാത്തിനും ഒരു നാഡീസംഘടനയും, വൈബ്രേഷൻ ഫീൽഡും ഉണ്ട്. മൃഗങ്ങളിൽ പ്രത്യേകിച്ചും ബലമുള്ള ജീവാത്മ ബലവും പതിനൊന്നാമത്തെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളായ ഈർ, ക്രുദ്ധി, അതിക്രമം എന്നിവയും കാണപ്പെടുന്നു. മാംസം നിരന്തരം കഴിക്കുന്നവർക്ക് ഈ രാജസിക-തമസിക ഗുണങ്ങൾ ശക്തമാകാൻ സാധ്യതയുണ്ട്, അതുവഴി മൃഗസംഗതി പോലുള്ള സ്വഭാവങ്ങൾ — ക്രുദ്ധി, മാരകത, അതിക്രമം എന്നിവ — ഉദിക്കാം.

അതിനാൽ, സാത്ത്വിക ആഹാരം മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കാൻ, ചിന്തയ്ക്ക് തെളിമ ലഭിക്കാൻ, ധ്യാനം വളർത്താൻ സഹായകരം. അതിനാലാണ് യോഗികളും ധ്യാനികളും മാംസാഹാരം ഒഴിവാക്കുന്നത്.

അതിൽ ഒരു സാങ്കേതികവും ആധ്യാത്മികവും ഉണ്ട്. ശാസ്ത്രീയമായി നോക്കിയാൽ, മാംസം കഴിക്കുന്നത് പ്രോട്ടീനുകൾ, അമിനോ ആസിഡുകൾ തുടങ്ങിയവ നൽകുമെങ്കിലും അതിലെ തമോഗുണവും രാജോഗുണവും കൂടി മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും പ്രഭാവം ചെലുത്തും. മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന പേടി, വേദന തുടങ്ങിയ മനോവൈദ്യുത സ്രാവങ്ങൾ (hormones like cortisol) മാംസത്തിൽ അടങ്ങിയിരിക്കും. അത് തീര്ന്നില്ലാതെ കഴിക്കുമ്പോൾ, ആ നിഗൂഢ ശക്തികൾ ഒരല്ലാതെയെങ്കിലും ശരീരത്തിലും മനസ്സിലും എത്രയോ അളവിൽ എത്തും.

ആധ്യാത്മികമായി, എല്ലാത്തിനും ഒരു നാഡീസംഘടനയും, വൈബ്രേഷൻ ഫീൽഡും ഉണ്ട്. മൃഗങ്ങളിൽ പ്രത്യേകിച്ചും ബലമുള്ള ജീവാത്മ ബലവും പതിനൊന്നാമത്തെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളായ ഈർ, ക്രുദ്ധി, അതിക്രമം എന്നിവയും കാണപ്പെടുന്നു. മാംസം നിരന്തരം കഴിക്കുന്നവർക്ക് ഈ രാജസിക-തമസിക ഗുണങ്ങൾ ശക്തമാകാൻ സാധ്യതയുണ്ട്, അതുവഴി മൃഗസംഗതി പോലുള്ള സ്വഭാവങ്ങൾ — ക്രുദ്ധി, മാരകത, അതിക്രമം എന്നിവ — ഉദിക്കാം.

അതിനാൽ, സാത്ത്വിക ആഹാരം മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കാൻ, ചിന്തയ്ക്ക് തെളിമ ലഭിക്കാൻ, ധ്യാനം വളർത്താൻ സഹായകരം. അതിനാലാണ് യോഗികളും ധ്യാനികളും മാംസാഹാരം ഒഴിവാക്കുന്നത്.

മാംസാഹാരവും മനുഷ്യന്റെ മനസ്സും ശരീരവും: ഒരു വിശകലനം

ഭക്ഷണം മനുഷ്യന്റെ ശരീരത്തിലും മനസ്സിലും നേരിട്ടുള്ള പ്രഭാവം ചെലുത്തുന്ന ശക്തിയാണെന്ന് ആദിമകാലം മുതൽ വിവിധ സംസ്‌കാരങ്ങളും ആചാരങ്ങളും സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ച്, മാംസാഹാരത്തിന്റെ സ്ഥിരം ഉപയോഗം മാനസികതയും സ്വഭാവവും എങ്ങനെ മാറ്റുന്നു എന്നതാണ് ഈ ലേഖനത്തിന്റെ പ്രമേയം.

1. ശാസ്ത്രീയ സമീപനം: മാംസത്തിലെ രാസസമൂഹം

മാംസം പ്രോട്ടീൻ, അമിനോ ആസിഡ് തുടങ്ങിയ പോഷകങ്ങളുടെ സമ്പുഷ്ട ഉറവിടമാണ്. എന്നാൽ, മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുമ്പോൾ അവയുടെ ശരീരത്തിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന മാനസിക സമ്മർദ്ദവും പേടിയും പല ഹോർമോണുകൾ വഴി മാംസത്തിൽ അടിഞ്ഞു കിടക്കും. പ്രത്യേകിച്ചും കോർട്ടിസോൾ പോലെയുള്ള സമ്മർദ്ദ ഹോർമോണുകൾ ഇതിനുപുറമുണ്ട്. ഈ മാംസം നിരന്തരം കഴിക്കുന്നത് ആ ഹോർമോണുകളുടെ നേർചിന്തയില്ലാത്ത ഉൾക്കയറലിന് കാരണമാകാം.

ഈ പ്രക്രിയ ശരീരത്തിൽ തമോഗുണവും രാജോഗുണവും വർധിപ്പിക്കുകയും ശാന്തവും പ്രസന്നവുമായ സാത്ത്വിക ഗുണങ്ങളെ കുറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതുവഴി അമിതാകാംക്ഷ, ക്രുദ്ധി, അസഹിഷ്ണുത എന്നിവ മനസ്സിൽ ഊഷ്മളമാകുന്നു.

1. ആധ്യാത്മിക സമീപനം: ഗുണങ്ങൾക്കും ചൈതന്യത്തിനും ഇടയിലുള്ള ബന്ധം

ആയുർവേദവും യോഗശാസ്ത്രവും ഭക്ഷണത്തെ സാത്ത്വികം, രാജസികം, തമസികം എന്നിങ്ങനെ ത്രിത്വമായി വിഭജിക്കുന്നു.

സാത്ത്വികം: പച്ചക്കറികൾ, ധാന്യങ്ങൾ, പഴങ്ങൾ — മനസ്സിനെ ശാന്തവും തെളിമയുള്ളതുമായി നിലനിർത്തുന്നു.

രാജസികം: മസാലയുള്ള ഭക്ഷണങ്ങളും മാംസവും — അമിതോത്സാഹവും അസ്വസ്ഥതയും വളർത്തും.

തമസികം: പഴകിയ ഭക്ഷണം, മദ്യപാനം — അനാസക്തിയും അശ്രദ്ധയും ഉണ്ടാക്കും.

മാംസം തീർത്തും രാജസിക-തമസിക വിഭാഗത്തിൽപ്പെടുന്നതുകൊണ്ട് നിരന്തരം മാംസം കഴിക്കുന്നത് മനസ്സിൽ ക്രോധം, അതിക്രമം, പേടി തുടങ്ങിയ മൃഗഗുണങ്ങൾ ഉളവാക്കാൻ ഇടയാക്കുന്നു. ഈ ഗുണങ്ങൾ മൂലാധാര ചക്രം, സ്വാധിഷ്ഠാന ചക്രം എന്നിവയിൽ അധികം പ്രവർത്തനം സൃഷ്ടിക്കുകയും ആധ്യാത്മിക പ്രയാണത്തെ നിശ്ശേഷം തടസപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.

1. സമ്പൂർണ്ണമാംസാഹാരം: മനസ്സിന്റെ മൃഗീയവൽക്കരണം

മൃഗങ്ങളിൽ മാരകത, ക്രുദ്ധി, സ്വാർത്ഥം തുടങ്ങിയ ഗുണങ്ങൾ ശക്തമാണ്. ഈ ഗുണങ്ങളുടെ സ്മൃതിയും നാഡീസമൂഹവും മാംസത്തിലൂടെ മനുഷ്യരിലേക്ക് കൈമാറപ്പെടാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.

1. 

മനം: നിരന്തരം മാംസം കഴിക്കുന്നത് ധ്യാനശക്തി കുറയ്ക്കുകയും ആകാംക്ഷയും അസ്ഥിരതയും വർധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

2. 

ശരീരം: അമിത മാംസാഹാരത്തിൽ നിന്ന് ഉറിയാസ്ൺ, അമിത കൊളസ്ട്രോൾ, ഹൃദ്രോഗങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്ക് സാധ്യത കൂടുതലാണ്.

3. 

ചിന്ത: ധാരാളം മാംസം കഴിക്കുന്നവർക്ക് മൃഗങ്ങളിൽ കാണുന്ന പോലെ സ്വാർത്ഥതയും ക്രൂരതയും ചിന്തകളിലും പ്രവൃത്തികളിലും പ്രകടമാകും.

1. 

സമാതാനം: സാത്ത്വികഭക്ഷണത്തിലേക്ക് മടങ്ങേണ്ടതെന്തിന്?

2. 

മനശാന്തി: സാത്ത്വികഭക്ഷണം ചിന്തയ്ക്ക് തെളിമയും ധ്യാനത്തിനു ആഴവും നൽകുന്നു.

3. 

പ്രണവശക്തി: സാത്ത്വിക ആഹാരം പ്രാണായാമത്തെയും, ചക്രശുദ്ധിയെയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു.

4. 

സദ്ഗുണങ്ങൾ: ദയ, കാരുണ്യം, ക്ഷമ എന്നിവ സാത്ത്വികഭക്ഷണത്തിൽ നിന്നാണ് വളരുന്നത്.

നിര്ണയം

മാംസാഹാരം ഒരിക്കലും തെറ്റല്ല, പക്ഷേ അതിന്റെ അമിതവും നിരന്തരവുമായ ഉപഭോഗം മനസ്സും ശരീരവും മൃഗീയമായ ഗുണങ്ങളിലേക്ക് ചലിപ്പിക്കുന്നു. സാത്ത്വിക ആഹാരരീതിയിലേക്ക് മടങ്ങുന്നത് മാത്രമേ അന്തരാത്മാവിനും മാനസിക സമാധാനത്തിനും ഉത്തമ മാർഗം ആയിട്ടുള്ളൂ.

സമകാലിക ലോകത്തിൽ, ആഹാരശീലങ്ങളിൽ സ്വസ്ഥമായ മാറ്റം വരുത്തി സാത്ത്വികതയിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോഴേ മനുഷ്യത്വം നിലനിൽക്കും.

മാംസാഹാരവും മനുഷ്യന്റെ മനസ്സും ശരീരവും: ഒരു വിശകലനം

ഭക്ഷണം മനുഷ്യന്റെ ശരീരത്തിലും മനസ്സിലും നേരിട്ടുള്ള പ്രഭാവം ചെലുത്തുന്ന ശക്തിയാണെന്ന് ആദിമകാലം മുതൽ വിവിധ സംസ്‌കാരങ്ങളും ആചാരങ്ങളും സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ച്, മാംസാഹാരത്തിന്റെ സ്ഥിരം ഉപയോഗം മാനസികതയും സ്വഭാവവും എങ്ങനെ മാറ്റുന്നു എന്നതാണ് ഈ ലേഖനത്തിന്റെ പ്രമേയം.

---

1. ശാസ്ത്രീയ സമീപനം: മാംസത്തിലെ രാസസമൂഹം

മാംസം പ്രോട്ടീൻ, അമിനോ ആസിഡ് തുടങ്ങിയ പോഷകങ്ങളുടെ സമ്പുഷ്ട ഉറവിടമാണ്. എന്നാൽ, മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുമ്പോൾ അവയുടെ ശരീരത്തിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന മാനസിക സമ്മർദ്ദവും പേടിയും പല ഹോർമോണുകൾ വഴി മാംസത്തിൽ അടിഞ്ഞു കിടക്കും. കോർട്ടിസോൾ പോലെയുള്ള സമ്മർദ്ദ ഹോർമോണുകൾ പ്രത്യേകിച്ച് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഈ മാംസം നിരന്തരം കഴിക്കുന്നത് ആ ഹോർമോണുകളുടെ നേർചിന്തയില്ലാത്ത ഉൾക്കയറലിന് കാരണമാകാം.

മാംസാഹാരം നിരന്തരം കഴിക്കുന്നത് ശരീരത്തിൽ തമോഗുണവും രാജോഗുണവും വർധിപ്പിക്കുകയും ശാന്തവും പ്രസന്നവുമായ സാത്ത്വിക ഗുണങ്ങളെ കുറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതുവഴി അമിതാകാംക്ഷ, ക്രോധം, അസഹിഷ്ണുത എന്നിവ മനസ്സിൽ ഊഷ്മളമാകുന്നു.

---

2. ആധ്യാത്മിക സമീപനം: ഗുണങ്ങൾക്കും ചൈതന്യത്തിനും ഇടയിലുള്ള ബന്ധം

ആയുർവേദവും യോഗശാസ്ത്രവും ഭക്ഷണത്തെ സാത്ത്വികം, രാജസികം, തമസികം എന്നിങ്ങനെ ത്രിത്വമായി വിഭജിക്കുന്നു.

സാത്ത്വികം: പച്ചക്കറികൾ, ധാന്യങ്ങൾ, പഴങ്ങൾ — മനസ്സിനെ ശാന്തവും തെളിമയുള്ളതുമായി നിലനിർത്തുന്നു.

രാജസികം: മസാലയുള്ള ഭക്ഷണങ്ങളും മാംസവും — അമിതോത്സാഹവും അസ്വസ്ഥതയും വളർത്തും.

തമസികം: പഴകിയ ഭക്ഷണം, മദ്യപാനം — അനാസക്തിയും അശ്രദ്ധയും ഉണ്ടാക്കും.

മാംസം തീർത്തും രാജസിക-തമസിക വിഭാഗത്തിൽപ്പെടുന്നതുകൊണ്ട് നിരന്തരം മാംസം കഴിക്കുന്നത് മനസ്സിൽ ക്രോധം, അതിക്രമം, പേടി തുടങ്ങിയ മൃഗഗുണങ്ങൾ ഉളവാക്കാൻ ഇടയാക്കുന്നു. ഈ ഗുണങ്ങൾ മൂലാധാര ചക്രം, സ്വാധിഷ്ഠാന ചക്രം എന്നിവയിൽ അധികം പ്രവർത്തനം സൃഷ്ടിക്കുകയും ആധ്യാത്മിക പ്രയാണത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.

---

3. മൃഗങ്ങളുടെ ചൈതന്യം: മനസ്സിന്റെ മൃഗീയവൽക്കരണം

മൃഗങ്ങളിൽ മാരകത, ക്രുദ്ധി, സ്വാർത്ഥം തുടങ്ങിയ ഗുണങ്ങൾ ശക്തമാണ്. ഈ ഗുണങ്ങളുടെ നാഡീസമൂഹവും ചൈതന്യവും മാംസത്തിലൂടെ മനുഷ്യരിലേക്ക് കൈമാറപ്പെടാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.

1. മനം: നിരന്തരം മാംസം കഴിക്കുന്നത് ധ്യാനശക്തി കുറയ്ക്കുകയും ആകാംക്ഷയും അസ്ഥിരതയും വർധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

2. ശരീരം: അമിത മാംസാഹാരത്തിൽ നിന്ന് അമിത കൊളസ്ട്രോൾ, ഹൃദ്രോഗങ്ങൾ മുതലായ ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങൾക്ക് സാധ്യത കൂടുതലാണ്.

3. ചിന്ത: ധാരാളം മാംസം കഴിക്കുന്നവർക്ക് മൃഗങ്ങളിലെ സ്വഭാവങ്ങൾ പോലെയുള്ള ക്രൂരതയും സ്വാർത്ഥതയും ചിന്തകളിലും പ്രവൃത്തികളിലും പ്രകടമാകും.

---

4. സമാതാനം: സാത്ത്വികഭക്ഷണത്തിലേക്ക് മടങ്ങേണ്ടതെന്തിന്?

5. മനശാന്തി: സാത്ത്വികഭക്ഷണം ചിന്തയ്ക്ക് തെളിമയും ധ്യാനത്തിനു ആഴവും നൽകുന്നു.

6. പ്രണവശക്തി: സാത്ത്വിക ആഹാരം പ്രാണായാമത്തെയും, ചക്രശുദ്ധിയെയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു.

7. സദ്ഗുണങ്ങൾ: ദയ, കാരുണ്യം, ക്ഷമ എന്നിവ സാത്ത്വികഭക്ഷണത്തിൽ നിന്നാണ് വളരുന്നത്.

---

5. മലയാളികളുടെ ആഹാരരീതി: മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്രവണതകൾ

മുൻകാലത്ത് കഞ്ഞി, പരിപ്പ്, പച്ചക്കറികൾ തുടങ്ങിയ സാത്ത്വിക ഭക്ഷണങ്ങളാണ് മലയാളികളുടെ പ്രധാന ആഹാരമായിരുന്നത്. എന്നാൽ ഇന്നത്തെ കാലത്ത് മാംസാഹാരവും മസാലകളും നിറഞ്ഞ ഭക്ഷണരീതി കൂടുതൽ പ്രചാരത്തിലായി. ഈ മാറ്റം ജീവിതശൈലിയിലും മാനസികതയിലും വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുണ്ട്.

സമൂഹത്തിൽ ക്രൂരതയും അസഹിഷ്ണുതയും വർധിക്കുന്നതിൽ ഈ ഭക്ഷണപരമായ മാറ്റങ്ങൾ ഒരു കാരണം തന്നെയാണെന്ന് ചില വിശകലനങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

---

നിര്ണയം

മാംസാഹാരം ഒരിക്കലും തെറ്റല്ല, പക്ഷേ അതിന്റെ അമിതവും നിരന്തരവുമായ ഉപഭോഗം മനസ്സും ശരീരവും മൃഗീയമായ ഗുണങ്ങളിലേക്ക് ചലിപ്പിക്കുന്നു. സാത്ത്വിക ആഹാരരീതിയിലേക്ക് മടങ്ങുന്നത് മാത്രമേ അന്തരാത്മാവിനും മാനസിക സമാധാനത്തിനും ഉത്തമ മാർഗം ആയിട്ടുള്ളൂ.

സമകാലിക ലോകത്തിൽ, ആഹാരശീലങ്ങളിൽ സ്വസ്ഥമായ മാറ്റം വരുത്തി സാത്ത്വികതയിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോഴേ മനുഷ്യത്വം നിലനിൽക്കും.

ബാഹുബലികൾ

അതിക്രൂരന്മാരുടെ കൂടെ ജീവിച്ചിട്ടുണ്ടോ? ഞാൻ ജീവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഉത്തർപ്രദേശിലെ ബാഹുബലികൾ ആയി അറിയപെടുന്നവരുടെ കൂടെ.

കൊലപാതകികളായ കുട്ടികളെ പരീക്ഷ എഴുതാൻ സമ്മതിച്ചതിനോട് വിരോധം കാണിക്കുന്ന പോസ്റ്റുകൾ കണ്ടപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് ഓർമ്മ വന്നത് യൂപിയിലെ ബാഹുബലികളെ കുറിച്ച് ആയിരുന്നു.

ബഹുബലികൾ രണ്ട് വിധം ഉണ്ട്. ഒന്ന് സ്വന്തം പുരോഗതിക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കുന്നവർ രണ്ട് അനീതിക്കും ആക്രമണത്തിനും ചൂഷണത്തിനും എതിരായി പ്രവർത്തിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ ജിവിക്കുന്നവർ.

പണക്കാരുടെ സ്വത്തുക്കൾ പേടിപ്പിച്ച്, പേടിച്ചില്ലെങ്കിൽ കൊന്ന് അവരിൽ നിന്ന് കൈവശപ്പെടുത്തി പാവപ്പെട്ടവർക്ക് വിതരണം ചെയ്യുക, അവരുടെ പെൺ മക്കളെ കെട്ടിച്ച് വിടാനും വീട് ഉണ്ടാക്കാനും ആശുപത്രി കാര്യങ്ങൾക്ക് സഹായം നൽകുക ഒക്കെ ആണ് അവരുടെ ഉദ്ദേശ്യം എങ്കിലും സാധാരണ ജനങ്ങൾക്ക് എന്നും അവരുടെ സാമിപ്യം പേടിപെടുത്തുന്നത് ആയിരുന്നു. തോക്ക് എപ്പോഴും കൂടെ തന്നെ കാണും. അതിൽ ഒരാൽ എൻ്റെ കൂട്ടുകാരൻ ആയിരുന്നു. Bundelkhand സംസ്ഥാനം ഉണ്ടാക്കാൻ ലക്ഷ്യമിട്ട് പ്രവർത്തിക്കുന്നു ഇപ്പോഴും. സംസ്ഥാന രൂപീകരണത്തിൻ്റെ അവശ്യം ഉന്നയിക്കാൻ ഒരു പ്രസ് കോൺഫറൻസിൽ എന്നേയും പുള്ളി ഒരു തവണ പിടിച്ച് ഇരുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൽ നാല് പേര് കസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നു. പ്രസ്കാർ മുമ്പിൽ ഇരുന്ന് ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ പുറകിൽ പുള്ളിയുടെ ബോഡിഗാർഡ്സ് മെഷീൻ ഗന്നുകൾ പിടിച്ച് നിൽക്കുന്നു. പുള്ളി ഒരു നാഷണൽ പാർട്ടിയുടെ സംസ്ഥാന വൈസ് പ്രസിഡൻ്റ് ആയത് കൊണ്ടും ശത്രുക്കൾ ധാരാളം ഉള്ളത് കൊണ്ടും പോലീസ്‌ക്കാരും ബോഡി ഗാർഡിൽ ഉണ്ട്. 

മറ്റുള്ളവർക്ക് ഭീകരന്മാർ എന്ന് തോന്നുന്ന ഇവരിലും മനുഷ്യത്വം ഉണ്ട്. അവർക്കും സങ്കടങ്ങൾ ഉണ്ട്. അവർക്കും സ്നേഹിക്കാൻ അറിയാം. അവരെ ബഹുബലികൾ ആക്കിയത് അവർ ജീവിച്ചു വളർന്ന സാഹചര്യങ്ങൾ ആണ്.

പറഞ്ഞ് വന്നത്, ഈ കുട്ടികൾ ഇങ്ങനെയായി തീർന്നതിന് പിന്നിൽ ഇപ്പോഴത്തെ ജിവിത സാഹചര്യങ്ങൾക്ക് നല്ല ഒരു പങ്കുണ്ട്. ഒന്നെങ്കിൽ അവരെ ഉടനെ കൊന്ന് കളയുക അല്ലെങ്കിൽ അവരെ നന്നാക്കി എടുത്ത് നല്ല മനുഷ്യർ ആയി ജീവിക്കാൻ അനുവദിക്കുക. ഉടനെ കൊന്ന് കളഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ അവരുടെ എതിരെ ഉണ്ടാകുന്ന രോഷങ്ങൾ കണ്ട് അവർ ഒന്നും കൂടെ ക്രൂന്മാറായി മാറും. അവർക്ക് അവരെ തിരുത്താനും ജീവിക്കാനും അനുവദിച്ചാൽ പ്രായക്ഷിതം ചെയ്ത് ശിക്ഷ അനുഭവിച്ച് തിരിച്ച് വരുമ്പോൾ സമൂഹത്തിൽ നല്ലവരായി ജീവിക്കാൻ ഉളള സാഹചര്യം ഉറപ്പാക്കുക.

റംസാൻ

ഹിജ്റ വർഷ പ്രകാരം ഒൻപതാമത്തെ മാസമായ  ശ‌അബാനിന്റെയും പത്താമത്തെ മാസമായ ശവ്വാലിന്റെയും ഇടയിലുള്ള സമയത്താണ് റംസാൻ ആചരിക്കുന്നത്. പരിശുദ്ധ ഖുർആൻ അവതരിച്ച മാസം. ഇസ്ലാമിക വിശ്വാസ പ്രകാരം ഏറ്റവും അനുഗൃഹീതവും പുണ്യവും ഭയഭക്തിനിർഭരവും ആത്മീയമായി വളരെ ഗുണപരവുമായ മാസമാണിത്. ഇസ്ലാമിന്റെ പഞ്ചസ്‌തംഭങ്ങളിൽ നാലാമത്തെതായ വ്രതാനുഷ്ഠാനം ഈ മാസത്തിലാണ്. മാസങ്ങളിൽ അല്ലാഹു ഏറ്റവും പവിത്രമാക്കിയ മാസമാണ് റമദാൻ.

റമദാനെപ്പറ്റി ഖുർആനിൽ -

"ജനങ്ങൾക്ക്‌ മാർഗദർശക മായിക്കൊണ്ടും നേർവഴി കാട്ടുന്നതും സത്യവും അസത്യവും വേർതിരിച്ച്‌ കാണിക്കുന്നതുമായ സുവ്യക്ത തെളിവുകളായിക്കൊണ്ടും വിശുദ്ധ ഖുർആൻ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ട മാസമാകുന്നു റമദാൻ. അതുകൊണ്ട്‌ നിങ്ങളിൽ ആരാണോ ആ മാസത്തിൽ സന്നിഹിതരകുന്നുവോ അവർ ആ മാസം വ്രതമനുഷ്ഠിക്കേണ്ടതാകുന്നു"- വി.ഖു 2:185

പ്രപഞ്ച നാഥന്റെ നിശ്ചയമാണ് സമയ ബന്ധിതമായി വിശ്വാസികൾക്ക് നിർണയിക്കപ്പെട്ട ആരാധനകൾ. മനുഷ്യനും സ്രഷ്ടാവും തമ്മിലുള്ള ആത്മ ബന്ധത്തിൽ നിന്നാണ് ആരാധനകൾ അനുഷ്ടിക്കപ്പെടേണ്ടത്. ദിനേന അഞ്ചു നേരമുള്ള നിസ്കാരവും, റമദാൻ മാസം മുഴുവനുമുള്ള വ്രതവും, സമ്പത്തിൽ മിച്ചമുണ്ടാകുമ്പോൾ സകാത്തും, സാദ്ധ്യമായാൽ ജീവിതത്തിലൊരിക്കൽ ഹജ്ജും വിശ്വാസികൾക്ക് നിർബന്ധമാക്കി. അങ്ങനെ വിശ്വാസിയുടെ മാനസിക, ശാരീരിക, സാമൂഹിക, സാമ്പത്തിക ജീവതത്തിലെ വിശുദ്ധി കൈവരിക്കണമെന്നാണ് ഇത്തരം വ്യത്യസ്ത രൂപത്തിലുള്ള ആരാധനകൾ അനുഷ്ടിക്കുന്നതിലൂടെ ഇസ്‌ലാം ലക്‌ഷ്യം വെക്കുന്നത്.

റംസാനിലെ പ്രധാന ആരാധനാ ആചാരങ്ങൾ

1. സൗം (ഉപവാസം) – സൂര്യോദയത്തിൻറെ (സുഹൂർ) മുൻപുമുതൽ സൂര്യാസ്തമനം (ഇഫ്താർ) വരെ ഭക്ഷണം, വെള്ളം, അനുഭവ സുഖങ്ങൾ എന്നിവ സംയമിക്കുന്ന ഉപവാസം.

2. നമാസ് (പ്രാർത്ഥന) – പതിവ് അഞ്ച് സമയ നമാസുകൾ കൂടാതെ, പ്രത്യേകമായ തരാവീഹ് നമാസ് രാത്രി പ്രാർത്ഥനയായി ചെയ്യും.

3. ഖുര്‍ആൻ തത്സമയം പഠിക്കൽ – വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആൻ റംസാൻ മാസത്തിൽ വെളിപ്പെട്ടതിനാൽ, ഇത് കൂടുതലായി ചിന്തിച്ച് വായിക്കുകയും മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യും.

4. ദുആ (പ്രാർത്ഥന) – വ്യക്തിപരമായ ദൈവിക അപേക്ഷകൾ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധയോടെയും ഭക്തിയോടെയും നടത്തുന്നു.

5. സകാത്ത് (ദാനധർമ്മം) – ദരിദ്രർക്ക് സഹായം നൽകുന്നത് റംസാനിൽ കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം ലഭിക്കുന്നു.

ഇസ്ലാമിൽ ദൈവരൂപം പൂജിക്കുന്നതല്ല, അല്ലാഹുവിന്റെ ഏകത്വത്തെയും (തൗഹീദ്) അവന്റെ ദയയെയും ശക്തിയെയും ആരാധിക്കുകയാണ്. അതിനാൽ റംസാനിൽ പൂജിക്കുന്നത് അല്ലാഹുവിനെയാണ്.

1. റംസാനിലെ പ്രധാന ആചാരങ്ങൾ

(a) സൗം (ഉപവാസം)

റംസാൻ മാസത്തിൽ മുസ്ലിംകൾ കർമ്മവിധിപ്രകാരം ഉപവാസം (സൗം) അനുഷ്ഠിക്കണം എന്നത് ഇസ്ലാമിന്റെ അഞ്ച് പ്രധാന കർത്തവ്യങ്ങളിലൊന്നാണ്.

🔹 ഉദ്ദേശ്യം:

*ശാരീരികവും മാനസികവുമായ ശുദ്ധി നേടുക.

*ദരിദ്രരുടെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കുക.

*അല്ലാഹുവോടുള്ള ആത്മീയ ബന്ധം വർദ്ധിപ്പിക്കുക.

🔹 സൗം എങ്ങനെ നോർക്കണം?

1. സുഹൂർ (Sehri) – പകലാവസാനിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് (പുലർച്ചെ) ലഘുഭക്ഷണം കഴിക്കുക.

2. നബിയെ ഉദ്ധരിച്ച് ഒരു ഉദ്ദേശ്യപ്രവചനവും (Niyyah) വായിക്കുക

3. സൂര്യോദയത്തിന് ശേഷം ഭക്ഷണം, വെള്ളം, മറ്റ് ഇന്ദ്രിയസുഖങ്ങൾ എന്നിവ ഒഴിവാക്കുക

4. ഇഫ്താർ (Iftar) – സന്ധ്യക്ക് (മഗ്‌രിബ് സമയത്ത്) ഉപവാസം അവസാനിപ്പിക്കുക. ഭൂരിഭാഗം മുസ്ലിംകൾ ഖജൂർ (dates) കഴിച്ചാണ് ഉപവാസം അവസാനിപ്പിക്കുന്നത്.

(b) നമാസ് (പ്രാർത്ഥന)

ദിനത്തിൽ 5 നേരം നമാസ് നിർബന്ധമാണ്.

റംസാനിൽ തരാവീഹ് (Tarawih) നമാസ് എന്ന പ്രത്യേക രാത്രിനമാസ് കൂടുതൽ പേർ കൂട്ടായ്മയായി പള്ളിയിൽ ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രത്യേക ആരാധനയാണ്.

(c) ഖുര്‍ആൻ പഠനം

🔹 റംസാൻ മാസത്തിൽ ഖുര്‍ആൻ മുഴുവനായി വായിക്കാൻ ശ്രമിക്കുക എന്നത് ഏറെ വിശുദ്ധമായ കർമ്മമാണ്.

നിന്റെ രക്ഷിതാവിന്റെ നാമത്തിൽ വായിക്കു (അലഖ്: 96:1) – ഇതാണ് ഖുര്‍ആനിലെ ആദ്യ വെളിപ്പാട്.

(d) സകാത്ത് & സദഖ (ദാനം & കാരുണ്യ പ്രവർത്തനം)

സകാത്ത് (Zakat) – സമ്പത്തുള്ള മുസ്ലിംകൾ ആവശ്യമുള്ളവർക്ക് അവരുടെ സമ്പത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ പങ്ക് (നിലവിലെ കണക്ക് പ്രകാരം 2.5%) നൽകുന്നു.

സദഖ (Sadaqah) – സകാത്ത് ഒരു നിർബന്ധമെങ്കിൽ, സദഖ ഒരു സന്നദ്ധ ദാനമാണ്.

(e) ലൈലത്ത് അൽ ഖദർ (വിശുദ്ധ രാത്രിയ്ക് മഹത്വം)

റംസാൻ മാസത്തിലെ ശേഷിപ്പത്തിരികൾക്കിടയിൽ ഒരു രാത്രി ഏറ്റവും മഹത്വമുള്ളത് – അതാണ് ലൈലത്ത് അൽ ഖദർ (Laylat al-Qadr) അല്ലെങ്കിൽ വിജയരാത്രി.

🔹 ഖുര്‍ആൻ അനുസരിച്ച്:

ഈ രാത്രി 1000 മാസങ്ങളിൽ (83 വർഷത്തിൽ) ചെയ്തതിനെക്കാളും കൂടുതൽ പുണ്യം ലഭിക്കുന്നു!

ഖുര്‍ആൻ അഴൽ മലാഖ് (Jibreel) വഴി നബിക്ക് ആദ്യമായി വെളിപ്പെടുത്തിയ ദിവസമാണ് ഇത്.

2. റംസാനിൽ അനുസരിക്കേണ്ട ചില കാര്യങ്ങൽ

✔️ ദയയും സഹനവും പുലർത്തുക ✔️ അനാവശ്യവാദങ്ങൾ, ദേഷ്യം, പരസ്പര തർക്കങ്ങൾ ഒഴിവാക്കുക ✔️ ദരിദ്രരെ സഹായിക്കുക ✔️ ജീവിതശൈലിയും ദുശ്ശീലങ്ങളും മാറ്റി നല്ല രീതിയിലേക്ക് കുതിക്കുക

3. റംസാനിന് ശേഷം: ഈദുൽ ഫിത്തർ

റംസാനിലെ 29 അല്ലെങ്കിൽ 30 ദിവസത്തെ ഉപവാസത്തിന് ശേഷം ഇസ്ലാമിക മാസപ്പട്ടിക അനുസരിച്ച് ചന്ദ്രദർശനത്തിന് ശേഷം ഈദുൽ ഫിത്തർ എന്ന വലിയ ഉത്സവം ആഘോഷിക്കുന്നു.

ഈദിന്റെ ദിവസം സകാത്തുൽ ഫിത്തർ എന്ന ദാനധർമ്മം നിർബന്ധമാണ്.

മുസ്ലിംകൾ പള്ളികളിൽ പോകുകയും പ്രത്യേക ഈദ് നമാസ് നടത്തുകയും, കൂട്ടായി ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും, സന്തോഷം പങ്കിടുകയും ചെയ്യും.

റംസാൻ ഒരു ആത്മീയ ഉണർവിന്റെയും ദൈവിക അനുഗ്രഹത്തിന്റെയും മാസമാണ്. ഉപവാസം നോറ്റും, ഖുര്‍ആൻ പഠിക്കയും, ദാനധർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുകയും, അല്ലാഹുവിനോടുള്ള ആത്മബന്ധം മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുകയാണ് പ്രധാന ലക്ഷ്യം.